Als ik dit zie
krijg ik de kriebels in mijn handen
en met mijn hoofd een knikje naar rechts
en ogen gefixeert op het beeldscherm
denk ik aan de piano die beneden staat te wachten
om bespeeld te worden
en besef ik dat het van binnenuit moet komen
alles.
Ik ben sinds gisteren intrinsiek gemotiveerd om het volgende te leren op mijn mooie zwarte acoustische nylon-snarige Valencia gitaar:
En ik kan u verheugd vertellen dat ik al een eind opschiet. De volgorde der noten zit in mijn hoofd, maar mijn handen willen nog niet zo vingervlug de fretten pakken als ik blief.
Inmiddels zijn de vingertoppen van mijn linkerhand zwart (de hals geeft af) en prikkig als ik erop druk, en mijn rechterschouder zit vast door de houding waarin ik de snaren bespeel. Maar dit wil ik leren jongens, en ik ga het doen ook.
Ook werd ik gisteren diep geroerd door een simpele compilatie van stukjes live pianospel door Matthew Bellamy. Toen het af was had er zich in de linkerhoek van mijn linkeroog een kleine druppel vloeistof gevormd.
Muziek
tja
ik heb het al eens gezegd
en ik zeg het nog maar eens
ik hou ervan.
En oja school is weer begonnen. Blegh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dit is een reactieformulierbericht. Dat is een woord met 23 letters. Ik hou van reacties (: