''Even scheen een licht fel in mijn ogen maar ik rukte me ervan los met de achterliggende gedachte dat mijn tijd nog niet gekomen was.''

Vandaag was een belangrijke dag.

Tandartsdag.

Tamtamtaaaaaaaaaaaaaaaaaaaamm!!
*wolvengehuil op achtergrond*

Nietsvermoedend ging ik op de stoel zitten. Ik ging als eerste van ons drieën, maar was niet langer bang; ik had het immers al zoveel keer gedaan. Ontspannen leunde ik achterover. Niet wetend wat nog zou komen. De stoel werd automatisch naar achteren bewogen en het beweegbare platform met boortjes, zuigertjes en haakjes erop werd boven me geplaatst. Even scheen een licht fel in mijn ogen maar ik rukte me ervan los met de achterliggende gedachte dat mijn tijd nog niet gekomen was. Aarzelend deed ik mijn mond stukje voor stukje open en eenmaal geopend doemde een gedaante boven mijn hoofd op. Het was kaal, met hier en daar een plukje haar. Het had een bril op en een groene waas over de mond en kin. Een mondkapje. Het was............ De tandarts.

*Beethovens zoveelste symfonie* (jeweetwel: Tatatatammmmmmmmmmm, tatatatammmmmm....)

Ik hoorde een kletterend geluid en op hetzelfde moment drong een ijzerachtige, bekende smaak mijn mond binnen. Krampachtig vouwen mijn handen zich in elkaar en ik doe een schietgebedje. Niet ik. Niet nu. Ik zei al: Het is mijn tijd nog niet! Mijn hart bonste nog even na nadat ik had beseft dat het het spiegeltje was. Natuurlijk, het spiegeltje. Ik was gerust, het spiegeltje zou me geen kwaad doen.
Maar toen......................

Een zwaar gerommel klonk boven mijn hoofd. Ik kromp angstig ineen. Het was de tandarts, die zei: ''Je hebt......... een gaatje...... in je kies........ rechtsboven.......''

*gegil door merg en been*

Neeeeeeeeeeeeeeeeee niet weer een gaatje!!!! Spaar me spaar me!!!!! Genade!!!!!!



Over drie weken zal het lot geschieden. Bij de tandarts. Opnieuw.

xxxF.